Scholen veranderen en daarmee ook de lerarenopleidingen. Dat gebeurt bovendien in een sterk bewegende samenleving, waar de schaduw van de toekomst al merkbaar is. Hogescholen leiden negentig procent van alle leraren in het primair, het voortgezet en het middelbaar beroepsonderwijs op. Leraren die kinderen en jonge mensen kennis bijbrengen, die hen gidsen in het doolhof van losse brokken informatie, die verhalen vertellen die mensen een leven lang meedragen, die waarden soms spelenderwijs – soms indringend – tussen jeugdige oren krijgen, die nieuwsgierigheid aanwakkeren en leergierigheid bevredigen, die diversiteit hanteerbaar maken, die talenten herkennen en tot ontplooiing helpen brengen.
Leraren die verantwoordelijk zijn voor hun eigen ontwikkeling, die technologie en globalisering hun werk en vrije tijd zien kleuren. Leraren van wie de samenleving verwacht dat ze antwoorden helpen bedenken op misbruik, mishandeling, pesterij, eenzaamheid, storend of gestoord gedrag, vereenzaming, overgewicht of andere problemen waar kinderen en jongeren tegenaan lopen. Leraren die daarmee een bijzonder belangrijk beroep hebben, waaraan ze voldoening en hopelijk ook lol beleven. De lerarenopleidingen leiden hen op. Ze ondersteunen hen bij het steeds opnieuw uitvinden van hun beroep. Ze doen dat in samenspraak met andere organisaties in onderwijs, regio en bedrijfsleven.
Het belang van leraren en hun opleiders is dan ook moeilijk te overschatten. Decennialang gaat er veel maatschappelijke en politieke aandacht naar uit. En terecht. Lerarenopleidingen ervaren dat hoge verwachtingspatroon elke dag; het houdt hen scherp. De keerzijde is dat uiteenlopende agenda’s en wensenlijsten voor bestuurlijke drukte en last zorgen. Zij leiden de aandacht af van de klassen waar de werkelijke oplossingen moeten ontstaan. De lerarenopleidingen formuleren nu zelf hun voornemens voor de komende paar jaar. Met bijbehorende condities en beloften. Op basis daarvan kunnen ze zich betekenisvol verantwoorden. Maar belangrijker is de daaruit sprekende uitnodiging tot commentaar, kritiek, overleg en samenwerking. Want isolement of zelfgenoegzaamheid zijn slechte omstandigheden om goede leraren voort te brengen. En de samenleving vraagt terecht om de beste.